Мәрәкәләр

БЕРЕҺЕ ЛӘ КИЛМӘНЕ

Медицина университетында лекциянан һуң бер студент иренеп кенә таҡта һөртә.
– Ата ялҡауҙар, һеҙгә ғүмерҙе нисек ышанып тапшырмаҡ кә­рәк? – ти профессор, ауыр һулап.
– Ниңә улай тиһегеҙ әле, күп­тәр тырышып уҡый, – тип ҡаршы төшә студент.
– Бер кем дә уҡымай, теләй­һеңме иҫбат итәм?
Профессор үҙе яҙған дәрес­лекте ала ла студентҡа тоттора. Ә дәреслек ҡалын, баш һүҙе генә лә туҡһан бит.
– 465-се битте ас, – тип бойора ул. Студент һүҙһеҙ генә кәрәкле битте таба. – Күрә­һеңме, икенсе абзацтан һуң төшөрмә ҡуйылған. Шуны ҡыс­ҡырып уҡы.
Студент уҡый: “Был дәреслек­те ошо ергә тиклем уҡыған кешене кафедраға килеп профес­сорҙан 1 мең һум аҡса алырға саҡырам”.
Профессор йәнә көрһөнә:
– Дәреслектең сыҡҡанына ун биш йыл, ошо ваҡыт эсендә бер генә студент та кафедраға килмәне.

АШАТТЫҢМЫ?

Студент йылдарында ятаҡта минең аквариумым бар ине. Бик файҙалы әйбер – ҡыҙҙар балыҡ­тарҙы ҡарарға, ашатырға теләп ризалаша ине. Һөҙөмтәлә мин өйләндем, ләкин һүҙ ул хаҡта түгел.
Ял көндәрендә ҡатыным менән ауылға ҡайтып киттек. Ике көн бул­маясаҡбыҙ. Күрше бүлмәлә йәшәүсе курсташыма (әйткән­дәй, иң яҡын дуҫыма) эш ҡуш­тым.
– Әкрәм, балыҡтарҙы ашатыр­ға онотма, улар бәләкәй, асығыр­ҙар.
Һуңынан башыма уй төштө: “Онотасаҡ, мотлаҡ онотасаҡ!” Башҡа күршеләргә индем: “Егет­тәр, Әкрәмдең хәтеренә төшө­рөр­һөгөҙ әле, балыҡтарҙы аша­тырға онотмаһын”. Тағы ла уйла­йым: “Быларға ла ышанып булмай!” Түбәнге ҡаттағы ҡыҙҙарға төштөм: “Һылыуҡайҙарым, ба­лыҡ­тар ас тормаһын, Әкрәмгә әйтерһегеҙ әле”.
Йәкшәмбе кис ятаҡҡа әйләнеп килдек. Ишекте асыу менән:
– Әкрәм, балыҡтарҙы ашаттың­мы? – тип һораным.
Теге йөҙөн боҙҙо.
– “Әкрәм, балыҡтарҙы ашат­тың­мы?” – тип өс тапҡыр һораны­лар инде, – тине ул, иларҙай булып. – “Әкрәм, бөгөн һин берәй нәмә ашаныңмы?” – тип һорарға береһенең дә башы етмәне.

Р. ЙОМАҒУЖИН.