Асҡыс

Күршеләрҙең балконынан үҙебеҙҙе­кенә үтергә (йыш ҡына шулай итәләр ине) шөрләнем. Ишек төбөндә бер аҙ уйланғас, күршеләрҙең ишеген шаҡы­ным. Оло йәштәге Зоя апай өйҙә ине.
– Ни кәрәк?
– Һаумыһығыҙ, һеҙ миңә фатир асҡысығыҙҙы биреп тора алмаҫ­һы­ғыҙмы икән?
Уның төҫө боҙолдо, ҡурҡты булһа кәрәк.
– Нисек?
– Беҙҙең йоҙаҡтар бер төрлө.
Нисек етте шулай, уны күндергәс, ул, ниһайәт, ризалашты. Асҡысты алғас, ишекте астым. Күрше әбей ниңә­лер шатлығымды уртаҡлашманы.
– Элек тә шулай итә инеңме? – тип һораны, шикләнеп.
– Юҡ, беренсе тапҡыр.
Күршеләр, әлбиттә, йоҙаҡты алмаш­тырҙы.

Р. МӘМБӘТҠОЛОВ.

Ярай, ярамай

Дүрт йәшлек ҡыҙым менән туп һи­кертеп “ашарға ярай, ашарға ярамай” уйыны уйнайбыҙ.
Мин:
– Алма!
Ҡыҙым:
– Ашарға ярай!
Мин:
– Крокодил!
Ҡыҙым:
– Ашарға ярамай!
Мин:
– Һин!
Ҡыҙым:
– Коркодил өсөн булһа, ашарға ярай.

Ҡайҙа
Ике йәшлек ҡыҙым менән полик­линикаға ишетеү һәләтен тикшертергә барҙыҡ. Табип: “Кәнфиттәр”, – тип бышылдай. Ҡыҙым да бышылдап ҡына яуаплай: “Ҡайҙа?”

Р. ҒӘҘЕЛШИНА.