Һыйыр ҙа һауа белмәйҙәр...

– О, ҡорҙаш, хәләл ефетеңде ҡорос арғымаҡлы ла иткән­һең, хәтәр әй!
– Һөйөклөмдө ыҙала­тып руль артына ултыртып ҡуяммы һуң инде, трамвайға ай һайын өс йөҙ һумды йәлләп тә тормаҫ инем. Алдына ал­ғанын ҡуямы ни ул. Күл­дәктәр тегеп, уларын аҡсаға алмаштыр­ҙы ла, күңеленә ятҡан “ҡарлуғасҡа” эйә лә булды. Эшеңә һуңламаҫһың хәҙер, тип тегенең өйҙә ятыуына төрттөрәм. Юҡ, ти, ул саҡта бөтөнләй ваҡытым ҡалмай, ти. Кирегә бөткән!
– Ҡатының да, ғаилә бюджетына өлөш индер­гәс, һинең өсөн өҙөлөп торалыр.
– Өҙөләме әллә көләме? Быныһы һорау, әлбит­тә. Сәсемде буяны бер көн – аҡтары күбә­йеп киткәс.
– Ниңә шәп түгелме ни? Һине йәшерәк күренеп йөрөһөн кеше араһында, тип ҡайғыртыуылыр.
– Атыу нишләп эштәге егеттәр алһыу футболка ла кейеп килһәң, тулыһынса образға инер инең, тип ирен ҡыйшайттылар икән? Кәләште лә әйтер инем инде, ҡара төҫ төҫ түгел­ме? Белә бит инде, артып ҡал­ғанды ҡый-һай биҙрәһенә осҡанын хупла­мағанымды. Всү-тәки – аҡса емеше, баҡса­ныҡы түгел!
– Ауылға ҡайтығыҙ һуң, һөт эш­кәр­теп, һатып ғүмер итерһегеҙ.
– Хәҙерге бисәләр һыйыр һауа бе­ләме ни, ирҙәрен генә һауа беләләр бит ул!
– Ҡорҙаш, элеккеләре лә ҡалыш­мағандыр, тим. Уйҙап ҡараһаң, анау егет йырлаған йырға ни заман – “Үҙем һыуалам икә-ә-ә-ә-ән....”.

Дилә СӘЛИХОВА.