Алтын түрә

Ҡасандыр бер мәктәптә уҡыған Маҙһар осраны ла, ҙур проблеманы бер минутта хәл итте лә ҡуйҙы. Баҡ­һаң, эштән китергә йыйына икән, урынына мотлаҡ рәүештә кеше та­бырға ҡушҡандар. Минең хәлде ишеткәс, сат йәбеште:
– Урынлаш шунда! Һинең генә уры­ның ул! Эше юҡ, аҡсаһы күп, етәксеһе алтын!
Бығаса үҙемде әллә ни алға ла сап­ма­ған, бик артта ла ҡалмаған ғәҙәти әҙәм тип уйлай торғайным. Был Маҙһар аҡыл эйәһенән, шәптән һал­дыра башлағас, уйға ҡалдым. Бәлки, күптән хыялланған эш урыны тап шулдыр, тормошом да яҡшырыр. Етәксеһе лә алтын, ти бит, шуныһын ҡат-ҡат ҡабатлай.
Яңы эшкә өйрәнеп тә барам инде. Етәксем дә бик ипле, кешелекле кү­ренә. Иң яҡын кешеһен күргәндәй ҡосаҡлап күрешә, йөҙөнән йылмайыу китмәй. Алтын тирәсле күҙлек кейә, тештәре лә шул ҡиммәтле металдан, “Алтын балыҡ” тигән эр­гә­ләге ресто­ранға төшкө ашҡа йөрөй. Уныһын ава­нс алған көн­дә белдем. Шеф үҙе шун­да са­ҡыр­ҙы, яҡындан танышайыҡ, һөй­ләшеп ултырырбыҙ, ти. Ма­тур ул­тыр­ҙыҡ, күңел булды, авансым ғына ҡалманы. “Ярай, ҡустым, һыйлауың өсөн рәхмәт, минең командаға инеүең менән ҡотлайым”, тип ҡулды ихлас ҡыҫып, сығып киткәс, үҙемә иҫәп­ләшергә тура килде.
Эш хаҡы алған көндө саҡ ет­кер­ҙем. Бурыстар йыйылып кит­те, әмәл­гә ҡалғандай, йә һы­уыт­ҡыс боҙола, йә машина. Карточкаға мул ғына сумма килеп төшөүенә ҡыуанып та өлгөр­мәнем, бүлмәгә секретарь ҡыҙ инде. Баҡһаң, ойошмала эш­ләүселәр ай һа­йын миһырбан­лыҡ фондына аҡ­са йыя икән. Йәнә ошо аҙнала бөтә коллектив менән мөһим сарала ҡатна­ша­быҙ, ки­лә­һе ялда турбазаға бара­быҙ, шун­да алтын түрәбеҙ­ҙең юби­­ле­йын лайыҡлы үткәрә­сәкбеҙ, имеш. Секретарь ҡыҙ әйт­кән күләмдә аҡсаны сыға­рып бир­гәс, үҙем­дә әпәй-тоҙлоҡ та ҡалманы.
Әле йәнә эш эҙләйем. Хәҙер һай­ланып тороу юҡ, ҡайҙа са­ҡыр­һалар ҙа барам, тик түрәһе алтын булған ергә ике аяғым­дың береһен дә баҫмая­саҡмын.

Марат ӘМИНЕВ.