Бындай ҙа күп һорауҙы студенттарыма бирмәйем әле. Һәр береһен башымда рәткә теҙеп алғас, яуапларға булдым:
– Хәлдәр, Аллаға шөкөр. Студенттарҙың төрлөһө бар. Берәүҙәре шытырлатып яуап биреп күңелде күккә күтәрһә, икенселәренең ауыҙынан һәр бер һүҙҙе трактор менән саҡ-саҡ һөйрәп алырһың. Һөйрәгән һайын өҙөлөп-йолҡолоп бөтә. Берәүһе бигерәк оятһыҙ. Әҙерләнергә ваҡыт биргәндә бер нәмә лә яҙмай ултырҙы. Ә яуап бирергә саҡырғайным, шунда уҡ тулы яуап яҙылған ҡағыҙ алдында ята. Шунан ғына уҡымаҡсы булды. Уныһын алғайным, яуап та бирә алмай. – Шунан ғына башыма барып етеп, үҙемде борсоған һорауымды бирмәксе булдым. – Кәләш, берәй йомошоң бар инеме?
Ҡатыным шунда уҡ йәнләнеп китте:
– Өлкән улыбыҙҙы педиатрға яҙғайным. Бер сәғәттән ваҡыты етә. Мин кесеһе менән булғансы өлкәнен поликлиникаға ғына алып барып килмәҫһеңме икән?
Ҡапылғара үҙем дә юғалып ҡалдым.
– Ә табипҡа нимә тиеп әйтәйем?
– Ә уныһына ҡайғырма. Барыһын да яҙҙым. Ул һорау биргән һайын ошо ҡағыҙҙан уҡып ҡына яуап биреп тик ултырырһың.
– Ярай, улайһа, – тиеп, өлкән улымды етәкләп сығып киттем.
Поликлиникаға барып инеүемә коридор тулы әсәйҙәр һәм балалар. Үҙемә кәрәкле кабинетты табып инәйем тиһәм, берәү ишекте ҡапланы: “Ҡайҙа бараһың? Сиратҡа баҫ!” – ти. Ҡулымдағы сәғәттемде күрһәтеп:
– Минең инә торған ваҡытым етте. Беҙ алдан яҙылғайныҡ. – тиеп, кәйефтәре ҡырылған йөҙҙәр араһынан үтеп киттек. Инеүебеҙ булды, табип ханым:
– Ишекте асыҡ ҡалдырығыҙ, былай ҙа тынсыу, – тип, нәмә борсоуы менән ҡыҙыҡһынды.
Шунда ғына башыма барып етте, ҡатыным биргән ҡағыҙҙы медицина картаһының эсенә һалғайным.
– Мөмкинме? Мин картаның эсенән бер генә ҡағыҙҙы алайым әле.
Табип миңә аптырап ҡарай:
– Йә, әйтегеҙ! Нимә һеҙҙе борсой? Йәғни, балағыҙҙы?
Мин шунда уҡ ханымдың ҡулындағы картаны асып ҡағыҙымды эҙләй башланым. Тапҡас, алтын тапҡандай ҡыуанып китеп беренсе юлды уҡыным. Унан ул ҡулымдағы ҡағыҙҙы тартып алып үҙенең алдына һалып ҡуйҙы.
– Ул борсоу нимәнән килеп сыҡты инде? – тиеп, икенсе һорауын бирҙе. Уға яуап бирәйем тиеп, ҡағыҙға ҡарайым тиеп ынтылыуым булды. Уныһы өҫтөнә ҡағыҙҙарын һалып та ҡуйҙы.
– Йә, йә, әйтегеҙ, һеҙҙән яуап көтәм.
Мин артынса:
– Мөмкинме, теге ҡағыҙҙан ғына ҡарап яуап бирәйем, – тием.
– Юҡ инде. Үҙегеҙ яуап бирегеҙ. Балағыҙ тураһында бер нәмә лә белмәйһегеҙме ни? Улайһа, киләһе һорау. Ауырлы сағығыҙ нисек үтте? Токсикоз булдымы?
Бындай һорауҙы ишеткәс, күҙҙәрем маңлайға менде.
– Ауырлы булһам белер инем. Ҡатыным ул турала ла яҙғандыр. Мөмкинме, алып ҡына уҡып ишеттерәйем.
– Минең студентым булһағыҙ күптән һеҙгә ике ҡуйған булыр инем. Йә, ҡатынығыҙға шылтыратығыҙ.
Ҡатыныма шылтыратҡас, табип уға һорауҙарын бирҙе. Кәләшем һәр һорауына ентекләп яуапланы. Минең бер студентым да улай хәтәр шәп, тулы яуап биргәне юҡ әле.
Кабинеттан сыҡҡас бөтөн әсәләр миңә “икеле” тоҡсайына ҡараған кеүек төбәлгәйне. Шунда йәнә студентым иҫемә төштө. Имтихан алғанда бер ҙә яуап яҙмағас, мин уға “икеле” ҡуйып ҡыуып сығарып ебәргәйнем. Йәлләп ҡуйҙым үҙен. Имтихан биреүҙәре еңел түгел икән!
Тимур РӘХМӘТУЛЛИН.