Дөрөҫ эшләгәнмен
Беҙҙең ауылда магазин өйөбөҙҙән йыраҡ ҡына. Шуға күрә ҡайһы берҙә велосипедта барам. Бөгөн бер ярты алғас, уны велосипедтың кәрзиненә һалдым. Ҡуҙғалып китер алдынан башыма уй төштө: “Йығылһам?.. Шешә ватылһа?..” Хоҙай күрһәтмәһен, һуңғы тиндәр елгә осасаҡ. Шуға күрә шешәне магазин янында уҡ бушатырға хәл иттем.
Беләһегеҙме, дөрөҫ эшләгәнмен. Өйгә ҡайтып еткәнсе, ете мәртәбә йығылдым.
Йоҡлай алмайһығыҙмы ни?
Лаяҡыл иҫерек ир төнгө сәғәт өстә өйгә ҡайта. Алғы бүлмәлә йығылып, кейем элгесте бәреп төшөрә, ҡот осҡос дөбөрләү яңғырай, барыһы ла иҙәнгә ҡойола: тастар, саңғылар, велосипед… Бүлмәнән ҡото алынған ҡатыны һәм ике балаһы йүгереп сыға. Ир уларға:
– Нимә, минһеҙ йоҡлай алмайһығыҙмы ни?
И. МАНСУРОВ.