Был көләмәсте бөтәһе лә беләлер, моғайын. Ҡыҙыҡ бит. Рәхәтләнеп бер көлһәң, күңел күтәрелеп китә. Уйнап һөйләһәң дә уйлап һөйлә, ти халыҡ. Хаҡ һүҙҙәр. Уйламай һөйләү арҡаһында кәйефтең ҡырылыуы ла ихтимал. Минең менән дә шулай булды.
Иртән торғас, манный бутҡаһы бешерҙем. Ирем менән ашарға ултырҙыҡ. Ашап ултыра торғас, теге көләмәс иҫкә килеп төштө бит. “Аша, аша! Хәҙер бу-у-у барабыҙ”, – тинем иремә. Ул ҡыҙып китмәһенме:
– Үлермен. Мин мәңгегә тыуғанмы ни?! Ҡалырһың яңғыҙың, рәхәтләнеп йәшәрһең.
Ник өндәштем тигән көнгә төштөм. Үпкәләшеп, икебеҙ ике бүлмәгә инеп бикләндек. Үпкәләшеү оҙаҡҡа һуҙылманы (ундай ғәҙәтебеҙ юҡ). Әммә-ләкин манный бутҡаһын бешереү “онотолдо”.
Шулай биш йыллап ваҡыт уҙҙы. Яңыраҡ ирем Стәрлетамаҡтан өс килограмм манный ярмаһы алып ҡайтҡан.
– Мәҙинә, – ти, – бына манный ярмаһы алып ҡайттым әле. Тиҙ бешә, организмға ла файҙалы.
Ҡылт итеп теге көләмәс, үҙебеҙ менән булған хәл иҫкә килеп төштө. “Тағы бу-у-у барырғамы?” – тип һорауҙан саҡ тыйылып ҡалдым. Бер ауыҙың бешкәс, окрошканы ла өрөп ҡабаһың инде. Өндәшмәй генә йылмайып, ярманы алып ҡуйҙым.
Бешерәм манный бутҡаһын. Тик шым ғына ултырабыҙ ашағанда. Урыҫтар әйтмешләй: “Когда я ем, глух и нем”.
Мәҙинә АБДУЛЛИНА.
Фото: Pinterest