Улым, ултырт әле!

Баҫҡыста етмеш йәштәр тирәһендәге теремек әбей тора.
– Улым, ултырт әле!
– Урын юҡ.
– Ултырт инде, бик кәрәк.
– Урын юҡ икәнен күреп тора­һың да инде.
– Ал инде.
– Минең урындан башҡа буш урын юҡ икәнен күрмәйһеңме ни?
Әбей сыҡты. Мин багажникты бикләп, автобусты ҡарарға ла ҡуҙғалырға булдым. Шул ваҡыт перрондағы халыҡ көлөргә тотондо. Урыныма килһәм, ул буш тү­гел, әбей менеп ҡунаҡлаған. Ав­тобустың ҡуҙғалғанын көтә.
Юлда барғанда алдағы рәттә­ге ҡыҙҙар һөйләне: әбей минең урынға ултырғас, улар ҡаршы төшкән, йәнәһе, был шоферҙың урыны. Тегенең иҫе лә китмәгән: “Ҡыҫылмағыҙ, ул үҙе рөхсәт итте!”

Р. ИҪӘНҒОЛОВ.