Үҫә килә, атаһының хәйләһенә төшөндө малай. Боҙоҡ уйынсыҡтарҙы йүнәткәнде ҡарап ултырыу уға тағы ла ҡыҙығыраҡ. Кәрәккәнгә лә, кәрәкмәгәнгә лә ҡыҫылып, үҙе лә атаһына булыша шунда.
Бер көн балалар баҡсаһына атаһы килгәс, Әмир үҙенең тартмаһынан тулы тоҡсай боҙоҡ уйынсыҡтар килтереп сығарҙы.
– Улар һиңә нимәгә ул, улым? – тигәс:
– Йүнәтеп килтерергә кәрәк. Боҙоҡтар менән уйнап булмай, – тип эре генә яуап бирҙе.
– Улар бит һинеке түгел, кем боҙған, шул йүнәтһен.
Шунан малай атаһына яҡыныраҡ килеп, бүтәндәр ишетмәҫлек итеп:
– Минең атайым бөтә нәмәне лә эшләй белә тип маҡтандым бит инде мин, алайыҡ. Ҡурҡма, үҙем ярҙамлашырмын, – тип шыбырлап, атаһының арҡаһынан һыйпаны…
Рәзилә ИШБУЛДИНА.