– Һин, туған, миңә эскәнһең, тиһең. Айныҡ мин... Әгәр эскән булһам, ана, анауы күләүектең уртаһында ятыр инем... Аңланың...
Шулай тип һөйләнеп бара торғас, урамда тулып ятҡан күләүектәрҙең береһенә барып та төштө.
– Әйттем бит, — тине йәше, көйә биреп.
– Ни-нимә әйттең? Телеңде тый!.. Мин – ай-йныҡ! Әле бары иҫерек кешенең практикала нисек булғанын ғына күрһәттем. Аңланыңмы?
– Аңланым, ағай, һин айныҡ ул...
Мулла
Зәбир ағай ҡыҙыҡ кеше ул. Кешеләрҙең исеменә “мулла” һүҙен ҡушып өндәшергә ярата. Был юлы ла, ҡала урамында элекке бер танышын осрата ла, әйтә икән:
– Һаумы, Сәғит мулла.
Тегеһе аптырай икән:
– Исемемде онотмағанһың, молодец! Тик бына мулла икәнемде ҡайҙан белдең?
Ағай яуаплай икән:
– Белмәй һуң! Хәҙер бит беҙҙә һәр икенсе әҙәм – мулла.
Тимер МӨХӘММӘТ.