“Мин уларға нимәгә кәрәк?”

“Мин уларға нимәгә кәрәк?”

Фәйзулла (элекке Шүрәле) ауылында беҙҙең олатайҙар ағас­тан бик матур һауыт-һаба (туҫтаҡ, табаҡ, алдыр, ҡалаҡ, ҡашыҡ, ижау, көбө, күнәк) эшләгән. Шул һауыттарын тейәп, йыш ҡына Верхнеуральскиға алып барып һатҡандар. Һатыусылар ошо ҡалалағы Прасковья исемле “ызнакумка”ларына йортҡа тө­шөп, йоҡлап йөрөгән. Баш­ҡорт­тарҙың урамдан үткәнен күреп, урыҫтар:

– Где они ночуют? – тип һораша ла һораша икән. Прасковья:

– У нас, у нас они, чай пьют, – тип ҡысҡыра. Юлдан арып килгән башҡорттар йоҡларға ята. Урыҫтар һаман килә лә килә, быларҙы һораша ла һораша икән. Һауыт-һабалары бөтмәҫ борон алып ҡалайыҡ, тиҙәрҙер инде. Юнысов Унас ҡарт ҡына йоҡлай алмай.

“Ниңә улар: “Унас, Унас!” − тип, мине һөйләй? Әллә ҡайҙан исемемде белгәндәр”, – тип уйланып ятҡан да, ипләп кенә тороп, атын егеп, ҡайтыу яғына тайған.

“Картошку привезем”

Ғаиләм менән Магнитогорск ҡалаһы магазиндарын ҡыҙырып, ҡайтырға сыҡтыҡ. Ҡояш байыны, эңер төшөп бара. Ҡала ситендә машина һүнде лә ҡуйҙы. Соҡоноп-соҡоноп, бер ни ҙә булдыра алманым. Минең ыҙа сиккәнемде күргән кешеләр:

– Иң ситке йорттағы Николайға әйтеп ҡара, – тине. Ул килеп:

– Катушка янған бит! – тине. Үҙенән катушка килтереп ҡуйғайны, машина гөрләп эшләп тә китте. Аҡса бирһәм дә, алманы.

– Катушку привезешь, – тине.

Машина тауышына минең ҡатын “картошку привезешь” тип ишеткән дә:

– Картошки у нас много, привезем, привезем, – тип һалды. Урыҫ танышым менән миңә көлөргә генә ҡалды. Шулай ҙа, бер аҙна үткәс, катушка, картуф, ит күстәнәстәре алып барҙым. Николай менән дуҫлығыбыҙ бына шулай башланды. Ос­раш­ҡан һайын:

– Катушка – картошка, – тип, көлөшөп алабыҙ.