ҒӘЙЕПҺЕҘҘӘН-ҒӘЙЕПЛЕ

“Быйыл утын етмәҫ ахырыһы, ҡыш һалҡын булды шул. Бына бөгөн генә аҙыраҡ йылытҡандай. Тағы утын һатып алырға тура килерме икән?” Ошондай уйҙар уйлай-уйлай Сәрби әбей тыштан утын ташыны. Инеп сисенде лә, утынды мейес башына һала башланы. Бесәй сыйылдап ебәрҙе. Ҡараһа: бесәй төпкә, йылыға һыйынған да һис төшөргә теләмәй. Сәрби әбейҙең “Көн һыуытыр булһа бесәйҙәр йылыға, мейес башына һыйыналар икән” тигәндәрен ишеткәне бар ине. Был юлы ул бөтә асыуын бесәйгә һалып:

- Нимә! Тағы көндө һыуытырға итәһеңме? Былай ҙа утын аҙ! – тип, бесәйен мейес башынан алып осорҙо.