Минең ирем иң яҡшыһы!

Дин әһеленә йәш ҡатын килә лә ике йыл элек уларға никах уҡыуын иҫләтә, хәҙер ташлашырға теләүен һөйләй. Сәбәбен һорашһа, иренең эштән һуң ҡайтыуы һәм шул арҡала көн һайын иреш-талаш сығыу тип аңлата. Дин әһеле, сәбәп шунда ғынамы тиеүенә, ҡатын: “эйе”, тип яуап бирә.

Имам айырылырһығыҙ, ти, тик бер шарт үтәргә ҡуша: “Ҡайт та икмәк бешер. Ләкин он, һыу һәм тоҙҙо күрше ҡатындарҙан алырһың. Миңә һөйләгәндәрҙе уларға ла әйтерһең”.

Ҡатын беренсе күршеһенә инә лә бер ижау һыу һорай. Тегеһе:

– Үҙегеҙҙең һыу бөттө мәллә, һеҙҙә лә ҡотоҡ бар ҙа инде, – тип ғәжәпләнә. – Бар ҙа ул. Имамға иремде ошаҡларға барып һәм айырылырға теләк белдергәйем, – тип аңлата.

– Һин минекен белһәң... – тип күрше ҡатын да иренең насарлыҡтарын теҙеп алып китә.

Артабан был ҡатын тоҙ һорарға икенсе күршеһенә килә.

– Бер ҡалаҡ ҡына ла тоҙоң ҡалманымы? – тип аптырай уныһы ла.

– Бар ҙа ул... Иман йортона барып, ирем менән айырыуҙарын һорағайным, – тип әйтә башлай.

– Ә минең ирҙе белһәң.., – ти ҙә, күршеһе лә иптәшенең аламалыҡтарын бәйән итергә тотона.

Кемгә генә бармаһын, бөтәһе лә ирҙәренә зарлана икән. Был йәш ҡатын тәмле ҙур икмәк бешерә лә иман йортона алып бара: – Рәхмәт һеҙгә. Ләкин мин кире уйланым, айырылышмайым. – Ниңә улай тиһең, ҡыҙым? – тип ҡыҙыҡһына имам. – Минең ир иң яҡшыһы икән дә! – тип яуаплай ҡатын.