Ултырам улар менән. Һөйләшәбеҙ. Һөйләшергә һүҙ күп, ун йыл эсендә, аңлашыла ки, яңылыҡтар күп йыйылған...
Шулай һөйләшеп ултыра торғас, минең эске килә башланы. Ҡыҫҡаһы, тамағым кибеп китте. Уларға ингәндә үк ауыҙ кипкәйне, ә хәҙер сарсау һуңғы сиккә етте. Бер стакан һыу булһасы, тип уйлап ултырҙым.
– Минең тамаҡ кипте бит әле. Эсергә берәй нәмә юҡмы? – тинем ҡыйыуһыҙ ғына.
Хужалар бер-береһенә ҡарашып алды ла, икеһе лә ҡып-ҡыҙыл булып китте. Шунан һуң хужа кеше ғәфү үтенгәндәй итеп өндәште:
– Беләһегеҙме, үс иткәндәй өйҙә бер нәмә лә юҡ. Беҙҙә була торғайны. Гел запас менән йәшәй инек. Ләкин һин шундай ваҡытҡа тура килдең бит, әй. Әле өйҙә эсергә бер нәмә юҡ.
– Вәт бит әй, тура килһә килә икән ул, – ти ҡатыны, – гастрономдарҙың да төшкө ял ваҡыты.
Минераль һыу алырға уйлайҙарҙыр, күрәһең, тип уйлап ҡуйҙым. “Кран һыуы булһа ла ярар ине миңә. Бик эскем килә бит», – тинем.
– Ошо урында ер ярылһа, шунда төшөп китер инем, – тине ир. – Уйлап та тормай ырғыр инем. Шул саҡлы уңайһыҙ. Ҡәҙерле ҡунаҡҡа эсергә бер нәмә лә булмаһын әле! Бындай хәлгә ҡалғаныбыҙ юҡ ине. Инәһе, күршеләрҙе урап сығам әле. Бәлки, берәйһенән берәй нәмә килеп сыҡмаҫмы икән?
Дуҫым сығып китте. “Уларҙа һыу бөтөнләй булмай микән ни? – тип ныҡ ғәжәпләндем. – Эсергә һыу ҙа булмағас, нисек йәшәйҙәр икән?”
Шулай ултырабыҙ, хужа кешене көтәбеҙ. Ун минут үтә, ярты сәғәт, ә ир кеше юҡ. Мин һыу эсеү тураһында сәпсим оноттом инде. Берәй күңелһеҙ хәлгә юлыҡманымы икән, тип уйлайым. Ҡатыны кинәт кенә телгә килеп:
– Сәйнүк тураһында сәпсим онотҡанбыҙ бит! Һыуы ҡайнап бөткәндер инде, – тине.
Шул ваҡыт ғәжәпләнеүҙән мин ҡысҡырып уҡ ебәрҙем:
– Һеҙҙә һыу бармы ни!?..
Дуҫымдың ҡатыны шундай итеп миңә ҡарап алды, ниңә мин үҙемдең диуана икәнлегемде һаман аңламайым икән, тип уйлап ҡуйҙым.
Юныс ЗӨБӘЙЕРОВ.