Ойоҡ

Мин һүҙһеҙ генә баш ҡаҡтым.
– Һинең бәхеткә!.. Мин йә­шәйһен йәшәнем инде, һиңә бер генә кәңәш биргем килә – бер ҡа­сан да ҡатыныңа ҡиммәтле, затлы ойоҡ бүләк итмә! – Ҡасим бай тәрән һулап ҡуйҙы һәм дауам итте. – Мин йәш сағымда тыйнаҡ, ярлы, тыңлаусан кәләш хаҡында хыяллана торғайным. Сабыр ит­­кән – моратына еткән, тиҙәр. Хыялымда йөрөткән шундай ҡыҙ­ҙы осраттым бер заман. Сәбихә исемле ине ул. Егерме бер йәш­лек был ҡыҙ әллә ни сибәр түгел, әммә минең хыялымда йөрөткән алиһә ине. Мин уға бер ҡарауҙа ғашиҡ булдым. Ул шундай тый­наҡ, мөләйем, һөйкөмлө ине...
Беҙ өйләнештек. Бер нәмәһе лә юҡ юғын, тик мин артыҡ борсолманым, киреһенсә, шатландым ғына. Мин һиңә фәлән әйбер һатып алам, тиеүем була, ул шун­­дуҡ минең ауыҙҙы яба: «Кә­рәкмәй, ҡәҙерлем, минең бөтәһе лә бар», – ти ине...
Бәхетле инем мин. Аҡса ҡә­ҙе­рен белеүсе, һаҡсыл, тыныс тормош юлдашы бына ниндәй бу­лырға тейеш! Ирен буяғысҡа, ке­р­­шәнгә, һөрмәгә боролоп та ҡарамай. Бына бит, мин әйтәм, наҙан булһа ла, ниндәй аҡыллы фекер йөрөтә, үҙен нисек тыйнаҡ тота!
Бер заман урамдан китеп барам шулай. Ә уйымда – һөйөклө Сәбихәм. Нисек тә шатланды­рырға ине һөйөклө йәш бисәм­де, тим. Магазинға индем дә ойоҡ алдым. Иң ҡиммәтлеһен, иң зат­лыһын. Ҡайттым. Тапшыр­ҙым. Ә ул бахыр иларға уҡ тотондо. Аҡсаны һыуға һалғанһың, ти.
Бер-ике ай үтеп китте. Ә Сә­би­­хә мин бүләк иткән ойоҡто ке­ймәй ҙә кеймәй. Кәйеф төш­тө, үп­кәләп тә алдым.
– Кейермен, кейермен, – тине ул, йылмайып. – Әммә... – һәм туҡ­тап ҡалды.
Был «әммә»нең ни аңлатҡанын асыҡлау өсөн ярты сәғәт интектем. Баҡһаң, яңы ойоҡ уның туфлийы менән пар килмәй икән. Ойоҡ – артыҡ затлы, ә туфли...
– Башта уҡ шулай тиҙәр уны, Сәбихәкәйем. Бөгөн үк яңыһын алырбыҙ. Сәбихәне өҫтөрәп тиерлек магазинға алып барҙым. Иң ҡиммәтле, иң затлы туфли һатып алдым.
Әммә яңы ойоҡ менән яңы туф­лиҙы бисәм бер генә, унда ла ҡу­наҡҡа барғанда ғына, кейҙе, Ниңә көн дә кеймәйһең, мин әйтәм.
– Беләһеңме, ҡәҙерлем, туфлийым шул тиклем затлы, минең күлдәк менән сағыштырғанда...
Шул көндө үк иң ҡиммәтле, иң затлы күлдәк алып бирҙем. Бер аҙнанан – яңы эшләпә, йәнә бер аҙнанан яңы пальто алдым. Хаҡ­та­рына ҡарап торманым инде.
Бер саҡ Сәбихә көҙгө алдына килеп ултырҙы.
–Ҡәҙерлем, – ти был, – мин һи­­нән бер ҡасан да, бер нәмә лә һо­рағаным юҡ. Әммә бына башыма ҡара әле – минең кейем-һа­лым менән сағыштыр­ғанда, ер менән күк араһы бит.
Мин ҡатып ҡалдым. Яңы баш һа­тып алырға итәме әллә был?! Бә­хеткә күрә, шәхси парикмахер яллау тураһында ғына һүҙ бара, имеш.
Бер аҙнанан һөйөклөм үҙенең килеш-килбәтенә, кейем-һалы­мы­на тиң булырлыҡ фатир тура­һында һүҙ ҡуҙғатты.
Мин ризалаштым. Унан кредитка машина алырға күндерҙе Сәбихәм.
Бер нисә айҙан һуң Сәбихәм ми­нең күҙҙәремә шундай иркә, яғымлы, һөйкөмлө итеп ҡараны, йөрәгем «жыу» итеп китте.
– Ҡәҙерлем, – тине ул йомшаҡ тауыш менән, – һин миңә бик күп изгелектәр ҡылдың. Һин мине ирекһеҙҙән затлы кейенгән, заманса йәшәгән ҡатынға әйлән­дерҙең. Машина йөрөтөргә өй­рәт­тең. Берәй нәмә алып би­ре­ү­ең­де үтенгән һайын, үҙәк­тәрем өҙөлә торғайны, һин мине аң­лай­һың бит...
– Эйе, мин һине аңлайым, шат­лығым минең!
– Минең һиңә һуңғы үтенесем бар...
– Ниндәй үтенес ул, гүзәл­дәр­ҙән гүзәлем?
– Һин инде ҡартайҙың, ярлы­ландың, бөршәйҙең... Ҡыҫҡаһы, һин миңә тиң түгел. Беҙ айы­рылышайыҡ...
Ҡасим бай рюмкаларға йәнә хәмер һалды ла, моңһоу йылмайып, былай тине:
– Суд фатирҙы ла, машинаны ла уға ҡалдырҙы. Ә миндә... Ә мин­дә, шундай тыйнаҡ һәм һаҡ­сыл ҡатыным бар ине, тигән хә­тирәләр генә тороп ҡалды. Ә бит барыһы ла ойоҡтан ғына баш­ланғайны... Бына ни өсөн тағы бер ҡабатлайым: бер ҡасан да ҡа­тыныңа затлы ойоҡ алма!

Тимер ТӘПӘЛӘЙ.