Минең ҡайным бик мәрәкәсел кеше булған. Бер ваҡыт ул үҙенең ике туған ағаһы менән тирмәндән ҡайтып килгән. Тракторҙа — ҡайным. Ҡараһалар, трактор эргәһенән бер сана уҙып бара, ти. Ҡайным: “Малик, ҡара әле, бынауы сана әллә беҙҙеке инде, Йомабикәһе лә бар”, — ти икән. Малик ҡараһа — уларҙың санаһы, ә санала — Йомабикә!
Баҡһаң, сана тауҙан төшкәндә ысҡынып китеп, тракторҙы уҙып китеп барған икән. Шунан бирле ауылда “әллә беҙҙеке инде, Йомабикәһе лә бар” тигән һүҙ тороп ҡалған.
Шәкәр заводы беҙҙең ауылдан дүрт саҡрым ғына булғас, жом һата торған ғәҙәт бар. Уны һәр ваҡыт яҙҙырып алып булмай, ҡайһы саҡ урлап та килтереп һаталар.
Бер ваҡыт Вәлиәхмәт ағай жом ала. Хәбәр тиҙ йөрөй бит. Икенсе көндө үк уға килеп тә етәләр.
— Ағай, әйт әле, жомды кем килтерҙе? — тиҙәр.
— И-и, балалар, ҡайҙан беләйем инде, мейес башында ауырып ята инем, ҡулына ғына аҡса тотторҙом да ебәрҙем.
— Кем икәнен танымайһыңмы ни?
— Ҡайҙан таныйым, ти, йөҙөнә ҡараманым, оҙон, ҡулы йөнлө ине, — тигән.
Вәлиәхмәт ағай Ағиҙел буйында балыҡ ҡармаҡлап ултыра икән. Уның ярты көндәй ыҙаланғанын күргән бер кеше:
— Вәлиәхмәт ағай, иртәнән бирле ултыраһың, туйманыңмы ни? — тигән.
— Ултырып туйҙым да ул, бына (ҡорһағына күрһәтеп) ул туйманы, — тип яуап биргән, ти.