Иғтибар! Иғтибар! Иғтибар! Янғындан һаҡ булығыҙ! “МАЛАЙЫҢ СЫҒЫП ТА ӨЛГӨРҘӨ, ТҮБӘ ЕМЕРЕЛӘ ЛӘ БАШЛАНЫ”

Көн дә, тиерлек, хәүеф-хәтәр тураһында ишетелә, яҡындар, дуҫтар булмаһа ярар ине, тип әллә уйлап өлгөрәһең, әллә юҡ, үҙ мәшәҡәттәрең менән булып, ғүмер йөгөн тартҡан булаһың. Бөгөн дә үҙемдең ғәҙәти хеҙмәтемде атҡарырға тип, эшкә килә ята инем, элекке коллегам, Иглин районы ир уҙаманы, өс бала атаһы Илфат ағайҙы уйлап алдым: “Шылтыратышҡан юҡ, берәй көн хәлен белергә кәрәк”. Уның көр тауышын ишетһәң, дәрт, кәр, үҙ-үҙеңә ышаныс арта. Эшемә килеп тә еттем, уйҙарымды белеп торғанмы ни, Илфат ағайым шылтыратып та ебәрҙе. – Шунан, хәлдәр нисек, Илфат ағай? – тинем. – Хәлдәрме? Барактың янып бөткәнен күҙәтеп торам әле, – тип яуапланы ағай. Мин, әллә яңылыш ишеттемме, тип һорай һалдым: – Нимә? Нимә булды? Нимә тиһең? – Телевизор ҡарамайһыңмы ни? Беҙҙең өй янып китте бит, Нижегородкала. Бөгөн көнө буйы күрһәтәләр, һөйләйҙәр! Ҡатын менән беҙ икәү – эштә, оло ҡыҙыбыҙ уҡыуҙа саҡта, иртән беҙҙең фатир урынлашҡан йортҡа ут ҡапҡан. – Ә балаларың иҫәнме? – мине ҡурҡыу ялманы.