– Ҡәҙерлем, минең шәшке тун кейгем килә!
– Мин һиңә әллә нисә тапҡыр аңлаттым бит инде. Тере шәшке алына, һауа үтмәҫлек итеп көпләнгән йәшниккә ултыртыла, унда газ ебәрелә... Йәки йәнлектең муйынын боралар. Йән биреп, түшкә һыуынғас, артҡы тәпәйҙәренән аҫып ҡуялар, бысаҡ менән яралар, ҡул менән тиреһен һыҙырып алалар...
– Етте, садист! Етте, ҡәбәхәт! Миңә бер ниндәй ҙә тун кәрәкмәй!
– Һин һәр ваҡыт шулай: йә кәрәк, йә кәрәкмәй!
***
Ирҙең күлдәге – ҡатындың йөҙө!
Ҡатындың туны – ирҙең йөҙө!
***
– Дуҫҡайым, ҡайғыңды уртаҡлашам.
– Ни булды?
– Кисә ҡатыным шәшке тун һатып алды.
– Бында минең ниндәй ҡыҫылышым бар?
– Иртәгә ул ҡатыныңа ҡунаҡҡа барырға йыйына.
***
“Ғаилә ҡороу өсөн ир-егет менән танышам. Һеҙҙе таныу өсөн ҡулығыҙға шәшке тун тотоуығыҙҙы үтенәм”.
***
Ҡатын иренә ҡысҡыра:
– Тартыуыңды ташла! Һин тәмәкегә тотонған аҡсаға беҙ, беләһеңме, нимә һатып алған булыр инек?
– Беләм. Һиңә – тун, миңә – кукиш!
Фото: liwli.ru